Carta a un árbol:

Querido árbol, ahora que yaces roto en mil pezados en ese contenedor quiero pedirte perdón... No sé cuantos años tendrías, pero por el grosor del tronco y la época en que se urbanizó la calle creo que serían unos cuarenta o cincuenta, más o menos la edad que tengo yo. Mientras escribía te veía, te levantabas majestuoso y el sonido de tus ramas y hojas bailando con el viento como orquesta mágica me inspiraba... Ahora veo y escucho otros árboles, algo más lejos pero tú ya no vives... En algún despacho se decidió que había que reurbanizar la calle y había que "talar", yo digo arrancar de la vida, unos árboles para que una vez esté todo acabado quizás se vuelvan a plantar otros, que ojalá no corran la misma suerte que tú dentro de unos cuantos años...

Tengo que reconocer que te consideraba mi árbol ("mi", palabra que me gusta poco), quizás fuera porque eras el más cercano que tenía, quizás porque permitías que esos pajarillos me obsequiran con sus voces... ahora mismo solo siento pena, pena de mi mismo, porque formo parte de una especie animal que se cree Dios, nos creemos que podemos decidir sobre otras formas de vida sólo porque nos resulta cómodo, bonito, o simplemente porque nos apetece. Ahora mismo me pregunto cuántos árboles como tú habrán sido sacrificados para un uso egoísta de uno o de varios humanos, y por qué no podemos respetar las otras formas de vida que nos rodean pues ninguna tiene más derecho que otra para vivir...

Algún día escribiré un libro, libro cuyas páginas es posible que sean parte de esa madera que ahora yace muerta en ese contenedor, y tú tendrás un capítulo en ese libro... Sin vosotros los árboles, nosotros, los humanos no existiríamos, en cambio vosotros sin nosotros sí, y seguramente llevarías una vida mucho más plácida...

Querido árbol, ahora cuando salga a la calle volveré a tocarte, lo haré cada día hasta que ese contenedor ya no esté, entonces es posible que se me escapen unas lágrimas como las que se me escapan ahora, pero es que tu tenías derecho a vivir y alguien el algún despacho decidió que no. Y yo no hice nada por evitarlo, simplemente un día llegué a la tarde y ya no estabas... pero me quedo con esos tiempos que me regalaste, con eso y con la pena de saber que ya no eres "mi árbol"... Querido árbol nos volveremos a encontrar sobre esas hojas que ahora yacen muertas en ese maldito contenedor, hojas que tu me regalarás algún día en forma de papel para que yo escriba en ellas sobre ti...

Querido árbol, yo tengo más suerte que tú, de momento no hay ningún ser que se crea superior a mi y que pueda decidir sobre mi vida... pero nunca se sabe, quizás algún día venga alguno de otra galaxia y entonces sabré lo que tu sentiste mientras te "mataban"...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

PD: ELLOS... también son los árboles,

Perlas de Sabiduría...

"Cuando veas a un hombre bueno, trata de imitarlo; cuando veas a un hombre malo examínate a ti mismo"
CONFUCIO

"El pesimista se queja del viento. El optimista espera que cambie. El realista ajusta las velas."
GUILLEN GEORGE WARD

"La recompensa de una buena acción es haberla hecho."
SENECA

"Cuando iba de aquí para allá, sin llegar a ningún sitio, estaba cansado de tí, camino; pero ahora que me llevas a todas partes me siento tu enamorado."
TAGORE

"Para superar el miedo deja de huir, tan sólo tienes que atravesarlo, vive el miedo y desaparecerá solo."
DESCONOZCO SU AUTOR

Perlas de Sabiduría...

"No te quejes de los años que tienes, porque nunca vas a volver a ser más joven que ahora, vive la vida y disfruta el momento..."
PILAR RAMOS (Madre de mi amigo Francisco http://www.fjzamoraramos.blogspot.com/)

"Estoy aprendiendo; el camino me lo indica el corazón, y las piedras las esquiva la razón."
EMMA (http://www.simplementesefeliz.blogspot.com/)

"Lo que das, te lo das, lo que no das, te lo quitas..."
ALEJANDRO JODOROWSKY

"¡Qué fácil es empuñar un arma, un fusil o una bomba, pero que difícil es demostrar las propias ideas sólo con la palabra, oral o escrita, en paz y hasta con la fuerza del silencio!"
MAHATMA GANDHI


A partir de hoy empezaré a incluir "perlas" de mis amigos, de las personas humildes y sencillas que me voy encontrando en el caminar por la vida, personas que reconocen sus debilidades y defectos y no les importa decirlas... Estoy aprendiendo más de vosotros que de otros muchos que escriben utilizando pomposas palabras y otros tantos que "venden" libros a montones... Vosotros también sois ELLOS...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

"Palabras para el Bienestar"

Este libro me lo regaló y dedicó mi amiga Concha en octubre del pasado año. Lo leí, mejor dicho, devoré sus palabras, y quedó dormido junto a otros libros en mi particular biblioteca de palabras leídas. Concha, tras las conversaciones e intercambio de correos que hemos tenido, supe que tenía que volver a abrirlo y así lo hice.
Esta vez no devoré sus palabras, sino que las degusté como si fueran un manjar exquisito, poco a poco, saboreándolas mientras pasaban de la retina de mis ojos a lo más profundo de mi SER.
Te felicito Concha, es una gran obra, y como dice la última frase, recogo también cálidamente el relevo... Ahora os dejo unas cuantas de esas palabras que tanto bienestar me han proporcionado:


"Llegar a ese estado de felicidad, de iluminación, te hace sentir pleno de ti, lleno de Dios.
Es la paz que permite que observes tu propia vida como si fuera la de otro, para tratar de ver en qué fallas o en qué ganas y, mientras tanto, tú sigues ahí, sin que nada te perturbe.
La felicidad de saberte igual que quien tienes a tu lado y, a la vez, distinto, único e irrepetible."

"En un momento determinado, ves claro que, aunque todo siga pareciendo igual, todo es diferente, que el mundo es el mismo, pero tu mundo es otro. Las sílabas que has ido uniendo sobre el papel en blanco tienen mucho sentido para ti, las sientes, te unificas con su signuficado. Pero aún hay un regalo más, el más grande: puedes seguir conociéndote, puedes continuar disfrutando de tu maravilloso viaje interior, el único que te ha permitido saber quién eres en realidad."

Yo no soy yo.
Soy éste,
que va a mi lado sin yo verlo;
que, a veces, voy a ver,
y que, a veces, olvido.
El que calla, sereno cuando habla,
el que perdona, dulce, cuando odio,
el que pasea por donde no estoy,
el que quedará en pie cuando yo muera.

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

"Palabras para el Bienestar" de Concha Barbero, Ediciones Obelisco.

PD: gracias por tu regalo, me lo regalaste dos veces... Un fuerte abrazo de tu amigo josé maria,

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS..

Soledad...

Esta poesía fue la segunda entrada del blog y la escribí el anterior 25 de diciembre. Ahora la reinvento pero con otro significado muy diferente, a veces me gusta volver a lo escrito con anterioridad porque es así realmente como te das cuenta de donde estabas entonces y donde te encuentras ahora. Por eso os animo a escribir y después compartir lo escrito... Se avanza a pasos agigantados, por lo menos esta es mi experiencia...

Ella te abraza y cura tus heridas,
te acompaña de noche y de día,
te dice sin palabras aquello que tú ya sabías.

Ahora eres mi luz y mi guía,
y también sin duda, mi mejor amiga,
mi fuente oculta de sabiduría.

Soledad, tienes nombre de mujer...
eres pues portadora de VIDA,
aún estando rodeado de otros,
te siento siempre en mi día a día.


Estaba en la terraza observando las flores que planté hace unos días esperando la inspiración, mientras veo a dos señoras mayores con las que alguna vez he coincidido en nuestros andares matinales miran hacia donde yo estoy. Les saludo e intercambiamos una palabras... pues la soledad también sirve para abrirse a los demás. Los hay que huyen de su soledad, pero no pueden huir de sus cuerpos, es entonces cuando aparece el conflicto, el dolor, el no gustarse como eres. Estamos absolutamente solos en nuestro interior, aprendamos a convivir con nuestra soledad...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

Perlas de Sabiduría...

"La educación de un hijo, empieza diez años antes de su nacimiento".
ALBERT CAMUS

"Ama a todos, incluso a los que te repudian, el odio es un lujo que no te puedes permitir".
DESCONOZCO EL AUTOR

"Sí, soy un soñador, porque un soñador es aquel que solo encuentra su camino a la luz de la luna, y cuyo castigo es ver el alba antes que el resto del mundo".
OSCAR WILD

"El comportamiento es un espejo en el que cada uno muestra su imagen."
JOHAN WOLFGANG VON GOETHE

"Los que aseguran que es imposible, no deberían interrumpir a los que estamos intentándolo."
THOMAS ALVA EDISON

"Suspiros"

Un suspiro es un deseo;
es un beso que se queja
de no encontar otro beso.


Cuando nacen besos en el alma,
nacen para buscar
a unos besos que buscan a esos otros,
sin saber donde están.

Y cuando no se encuentran y se funden
en uno cada dos,
se consume su esencia delicada
en un ¡ ay ! de dolor.

Esa nota doliente es el suspiro
que lanzamos tal vez,
y el aire del suspiro es el aliento
del beso que se fue.

En mi alma nacen besos que a otros buscan
y que mueren así...
Yo sé que los que quieren son los tuyos:
¡ guárdalos para mí !


SERAFIN Y JOAQUIN ALVAREZ QUINTERO (1873-1938) (1873-1944)


PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

Homenaje a Marta Solanas Bernaus

Es más que probable que muchos de vosotros no conozcais a esta gran mujer, un SER de LUZ que iluminó y seguirá iluminando desde el cielo a mi amigo Jaume. Jaume Sanllorente, es el fundador de "Sonrisas de Bombay" una "empresa" diferente que se dedica a "invertir" en niños. Niños que reinventarán algún día un mundo nuevo, porque ELLOS... son hijos del AMOR y llevan como seña de identidad una sonrisa, son "niños-sonrisa". Yo confío en que ELLOS... serán los que el día de mañana cambiarán de verdad el mundo, los que darán la vuelta a muchas cosas que hoy en día paracen utopías o imposibles.

Jaume, tu abuela Marta está en ti, no se fue, ahora ya no sufre, ahora ya nunca más se separará de ti... está incorporada a tu SER y todavía te dará más FUERZA para seguir con lo que estás haciendo. Lo diste todo, dinero, ropas, objetos de valor, incluso dejastes una vida acomodada con un futuro laboral prometedor para dedicarte a salvar niños del hambre, la miseria y la explotación. Jaume, ELLOS... no lo olvidan y te quieren con locura, tú y yo sabemos que eso ya no lo cambias ni por todo el oro del mundo. Eres rico, inmensamente rico... rico en "niños-sonrisa", eres joven y valiente.

Hago extensivo este homenaje a tu persona, a la labor que tú estás haciendo. Querido amigo Jaume, esta noche ve a algún lugar desde el que se puedan ver las estrellas y elige una, la que más te guste, y mírala, y háblale, esa estrella ES tu abuela Marta...

Recibe mi más sentido pésame, acompañado de ese abrazo que me regalas cada vez que nos hemos visto, hoy es un día triste, mañana volveremos a sonreir...
Marta Solanas Bernaus, descansa en PAZ...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

ELLOS...

... no lo saben pero cada mañana antes de irme a trabajar entro en su habitación y les observo. Me quedo tranquilo al sentir su respiración, al ver esos cuerpos que van creciendo con el paso de los días, me gustaría entrar en sus sueños pero sé que no puedo ni debo. Sé que tienen VIDA propia y que son personas que merecen la misma consideración que cualquier adulto, sé que por ser niños (que ya no lo son tanto) no dejan de tener su capacidad de pensar y razonar, por cierto mucho más sencilla que la mía.

Les he encargado un trabajo: ser mis "secretarios" y podeis creer que lo cumplen con una entrega, integridad y abnegación que ya quisiéramos para nosotros muchos adultos. Les despierto ideas, ideas que me vuelven filtradas de la posible malicia que pudiera salir de mí.
Sé que de TODO lo que hago, una parte muy importante se la debo a ELLOS... pues de sus muchas veces inquisitorias preguntas salen reflexiones o ideas que luego yo acabo por darles forma.

El mundo de los niños es un mundo mágico, un mundo de sabiduría clara y sencilla, ELLOS... saben compartir de verdad, saben enfadarse de verdad, saben ser ellos mismos de verdad...
Nuestros niños son nuestro seguro de vida para el día de mañana, y si queremos que ese seguro cumpla con las contraprestaciones que quedan "escritas" en la póliza, primero tendríamos que hacer frente al pago de las primas con absoluta y total formalidad.

Amigos, nuestro mañana dependerá de lo que hagamos hoy por ELLOS... hagámoslo bien pues.

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

Un misterio...

Una escritora que practica el silencio activo, un Toro bicéfalo, un maestro "zen" amante del buen cine, un servidor de la vida, una "heladera ocasional", una caribeña-murciana que opina de todo un poco, una pareja formada por un hombre que predica el autoconocimiento y la autosanación y una maga de las palabras inventora de cuentos que respiran por si mismos, una chilena de nombre Ali que consigue lo imposible, y otras muchas personas, ¿pueden haberse confabulado para que algo pase?

Creo en mí, ahora ya con los ojos cerrados, creo en todos y cada uno de vosotros, creo que la vida es bella y que merece la pena vivirla en su máxima plenitud, creo que cualquier tiempo pasado no fue perdido sino consumido, creo que en el CREER está la clave que nos llevará a la "cámara secreta" de nuestros tesoros, creo que todos tenemos esa cámara pero para muchos continuará siendo secreta y es posible que nunca se les desvele su clave y creo que si esto pasa será porque no han querido buscarla. Las personas somos como pirámedes que ocultan tesoros, tesoros que algunos logran encontrar y muchos de estos deciden compartir con los demás.

Ya tengo la clave, ahora estoy a las puertas de mi pirámide, me siento el mismísimo Indiana Jones, incluso llevo un sombrero parecido al suyo... Voy a la aventura, a buscar mi tesoro, estoy sólo pero no tengo miedo, o sí... Pero no, no es miedo... es el misterio a lo desconocido, el la más grande aventura por mí jamás soñada. Me siguen dos jóvenes ayudantes, valientes y agerridos, ellos tampoco tiene miedo, me dan pistas, ven peligros que yo no veo, son mis queridos hijos... ¿Quién mejor que ELLOS... para acompañarme en tal aventura?

Seguirá...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS

Quietud...

Llevo unos días inquieto, con ganas de hacer muchas cosas... de llegar a muchos "lugares"... y lo que ahora necesito es quietud. Quietud de palabras, de pensamiento e ideas, seré breve por que la quietud me espera... Soy como un niño con unas ganas enormes de jugar que quiere llamar la atención, y ese niño tiene que aprender a estar solo, a no acercarse a alguien que le quiere para luego hacerle daño. Lo siento mucho, sabes que me dirigo a ti y no voy a seguir por ese camino...

Ya lo dijo Sófocles: "Hay una palabra que nos libera del todo el peso y el dolor de la vida, esa palabra es AMOR". AMOR es comprender al otro desde donde está el otro y no desde donde estás tú; no es tarea fácil llegar a este estado de lucidez, pero en la vida se consigue todo lo que realmente se quiere y se desea.

Llega el verano, queda poco para las vacaciones, me tomaré un adelanto y hablaré menos para así poder escuchar más. Volveré a observar la naturaleza que me rodea y a extraer de ella esos sabios consejos que nos da, la naturaleza es más sabia que cualquier libro o escrito, que cualquier película o cuento, en ella descansa la esencia más pura de la sabiduría... Lo que yo sé o pueda llegar a saber no es nada comparado con toda la sabiduría que me rodea. Sólo teneis que observar la selva amazónica, todo está calculado por la naturaleza para proteger el ecosistema y mantener un equilibrio entre las diferentes formas de vida. Llega el hombre y empieza a querer "explotar"no sé el qué para así poder obtener un beneficio inmediato para unos pocos... algo que lleva miles y miles de años funcionando correctamente y en unas pocas décadas podríamos acabar con ello... O nuestras propias costas y montañas, salvajemente mutiladas para que podamos pasar unos días de "descanso"...

Creo que me extendí demasiado, ahora voy a adentrame en mi propia selva... a volver a donde un día volveré definitivamente...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

Carta a mi madre:

Hola mamá, ayer me llamastes y yo no sabía que decirte... me preguntabas cosas, sonreias, y me decías que todo iba a salir bien... Me tranquilizastes, ¿sabes? Son diez años... mamá diez años y todavía no me había despedido de ti... y tu ayer vas y me llamas para hablar conmigo... querías saber que me pasaba, que me preocupaba y yo no sabía que decirte... intentaba imaginarte pero no podía... sólo escuchaba tus tranquilizadoras palabras...

Mamá, cuando dejastes de respirar me rompí por dentro, no era dolor, simplemente me rompí, el dolor físico lo sientes en tu cuerpo, ese otro tipo de dolor no se siente, te inunda poco a poco, hasta llegar a la última célula viva de tu organismo, entonces no sientes el cuerpo... es como si flotaras... Como bien sabes, llegué el primero al tanatorio, últimamante soy el primero en muchas cosas, me puse bien guapo, como a ti te gustaba verme y me quedé ese ratito a solas contigo, ese ratito que siempre yo buscaba para que fueras solo mía... Te miraba, te abrazé, lo que me permitía abrazarte la urna de cristal que te envolvia. Parecías la "bella durmiente"... estabas muy guapa... tu siempre habías sido una mujer guapa, de joven eras un primor de mujer y de mayor tambien te miraban... El cáncer pudo con tu vida, pero no con tu guapura, eso lo respetó...

Bueno mamá, me tengo que despedir de ti, ahora ya del TODO... Dile a papá, aunque creo que él ya lo sabe, que sigo lo que empezó, que esos niños a los que ayudaba van a seguir recibiendo su ayuda... (tu a veces no lo entendías del todo). Os llevo en mi corazón y en mis manos, por eso tengo la fuerza que tengo, tu reloj en la mano izquierda y el anillo de papá en la derecha. Así estais siempre conmigo, y yo con vosotros... Que sepas que cuido de mis hermanos, soy el hermano mayor... y que a mis hijos les hablo de ti...

Gracias por la llamada, espero no hayas tenido que pagar por ella... yo tengo tarifa plana, la próxima vez llamo yo... Diez años buscándote, esperando no se el qué... y vas ahora y me llamas... ¿porque no lo hicistes antes? Ya sé, me diras que no era el momento y esas cosas, es igual... lo pasado, pasado está... no es un reproche, simplemente que ya hace tiempo que tenía ganas de hablar contigo y tu vas y me llamas...

MAMA: TE QUIERO MUCHO

Un beso, un abrazo y una sonrisa de mi alma son para ti y para papá, gracias a los dos por darme lo único tengo: MI VIDA. Haré buen uso de ella...

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

Carta a mi hijo David:

Querido hijo, hoy que cumples catorce años me dirijo a ti para decirte que te quiero muchísimo, que siento haberte hecho llorar el pasado lunes porque no te presté la atención que tu reclamabas de mí, y aunque me di cuenta tarde y te pedí perdón, sé que te dolió y yo luego también lloré a solas.

Quiero que sepas que me dirijo a ti porque te necesito... sí, tu padre te necesita. Tu padre necesita impregnarse de esa inocencia que todavía tienes, de ese espíritu de rebeldía que mostrais los adolescentes hacia nosotros los adultos, porque en el fondo no os gusta el mundo que os estamos dejando. Os estamos martilleando con un consumismo desaforado y os estamos dando mal ejemplo, es por eso que conecto mejor con vosotros que con los adultos como yo. Tu padre te necesita porque de muchas cosas tu sabes más que yo y quiero ser tu alumno. Padre, maestro y alumno a la vez... También quiero que sepas que por encima de todo soy tu padre, no tu colega, osea que cuidadito con las confianzas porque en última instancia el que toma las decisiones soy yo. Así lo hacemos y no nos va tan mal, ¿verdad?

Quiero que sepas que necesitaba escribirte esta carta para explicarte que me equivoco mucho y me seguiré equivocando, pero que lo hago sin la menor intención de hacerte daño. Pues tú, David, y tu hermano Marcel, sois las dos personas que quiero más en este "loco mundo" en que nos ha tocado vivir y que como bien sabeis estoy luchando poniendo mi granito de arena para cambiarlo a mejor.

Quiero que sepais os necesito más que a nadie, porque sé que vosotros también me quereis mucho y así me lo haceis sentir, y sé que me apoyareis incondicionalmente (ya lo estais haciendo), y necesito a alguien a mi lado que lo haga como sólo podeis hacerlo tú y tu hermano. Queridos hijos, veo en el brillo de vuestros ojos y en el cariño que me mostrais continuamente que me admirais, y puedo asegurar a quién sea que esto es lo más grande que un padre puede sentir de su hijo.

Quiero que sepas que el día que murió tu abuelo, me juré que no permitiría que a mis hijos les pasara lo que a mí, que viví alejado de mi padre durante muchos años porque no me prestaba la atención que yo reclamaba de él. Sé que desde algún lugar mi querido padre me está ayudando a redactar esta carta pues yo sólo no podría, él es ahora mi "socio". Ahora mismo siento esa mano fuerte y grande que coge la mía cuando me siento inseguro o perdido. Gracias papá, te dije cuando me despedí de ti que fuiste el mejor padre que hubiera podido tener y hoy te lo vuelvo a decir: gracias por tu ejemplo, sin el no sería hoy la persona que soy.

Querido hijo, esta tarde cuando volvamos de comer, hoy es un día especial y el papa invita, ambos leeremos juntos esta carta y nos fundiremos en un gran abrazo junto con tu hermano, luego iremos a la piscina y jugaremos los tres. Sé que os estoy quitando parte del tiempo que os tendría que dedicar, pero también sé que comprendeis que estoy haciendo algo que es por vosotros. Queridos hijos, no quiero dejaros como herencia una casa, unas posesiones materiales o una cantidad de dinero, quiero dejaros un mundo mejor para que el día de mañana si decidiís tener hijos lo podais disfrutar con ELLOS... Mi herencia será inmensa, TODO... para que luego vosotros la sepais gestionar bien, ¿vale?

Estimats fills, el vostre pare us estima amb bogeria i encara que no estigueu amb mi, vull que sapigueu que sempre us porto en el meu cor. (Queridos hijos, vuestro padre os quiere con locura y aunque no esteis conmigo, quiero que sepais que siempre os llevo en mi corazón).

Felicitats David, per molts anys!!!

el papa,

PAZ Y AMOR para todos, sobre todo para ELLOS...

PAU I AMOR per a tothom, sobretot per a ELLS...